Waar het feitelijk op neerkomt is dat Sharon Hilgers (33) pas echt ondernemer werd toen ze stomtoevallig een afspraak vergat. Een blunder was het eigenlijk. Plaats van handeling: de Jaarbeurs in Utrecht, elf jaar geleden. Hilgers is dan nog docent Frans op een middelbare school. Drie dagen per week staat ze voor de klas, de andere vier dagen bouwt ze aan haar sieradenwebshop, dan nog een uit de hand gelopen hobby. Op een van die dagen kan ze met haar kralen op een belangrijke beurs staan. Op tijd naar huis moet ze wel, want: ouderavond. ‘Ik weet nog dat ik die ochtend opstond en dacht: níét vergeten, Sharon.’ Ze zet een klein tafeltje op, legt haar sieraden uit, raakt aan de praat en verkoopt, verkoopt, verkoopt. Grote lach. ‘Werd ik dus veel te enthousiast.' Ze verliest de tijd, mist de ouderavond, wordt op het matje geroepen door de rector, realiseert zich dat de boel niet meer te combineren valt, en dient vijf dagen later haar ontslag in. ‘Dat ging nog niet eens zo makkelijk. Door de krappe arbeidsmarkt konden ze nauwelijks aan personeel komen, dus smeekten ze me te blijven. Ik heb een jaar lang lesgegeven aan een examenklas, zodat ze geen vertraging opliepen. Maar ik wist toen wel: ik moet nu vol voor mijn bedrijf gaan.’
Miljoenen omzet en winkelrijen tot om de hoek
Die keuze pakt wonderwel uit. De kettingen, armbanden, ringen, jurken, zonnebrillen en handtassen van haar My Jewellery zorgen in 2021 voor een omzet van €32 miljoen, waar onder de streep een keurige €3,4 miljoen winst van overblijft. Haar hoofdkantoor van vijfduizend overwegend roze vierkante meter biedt 304 mensen een werkplek en er bestaan inmiddels 26 fysieke My Jewellery-winkels. Jaïr Ferwerda nam zijn draaiende camera al eens mee om in zijn succesprogramma In goed gezelschap een winkelopening bij te wonen en moest vol ongeloof constateren dat die gepaard ging met klassieke rijen tot om de hoek. Een gelukje? Nee. Hilgers: ‘Dat gebeurt bij elke winkelopening.' Cruciaal om die rijen op te trommelen zijn social media. Ook daar: indrukwekkende getallen. Op Instagram: ruim een half miljoen volgers. Op Tikkok: krap 200.000. Op Facebook: ruim 280.000.
Geen investeerder, geen familiekapitaal
Extra indrukwekkend is het feit dat Hilgers in de elf jaar dat haar bedrijf bestaat nog geen enkele investeerder aan boord heeft gelaten. Van familiekapitaal moet ze het ook niet hebben: haar vader werkt als intern begeleider van docenten in het onderwijs, haar moeder werkte jarenlang in de zorg. Eén opa is ondernemer – fruitboer – maar hij overlijdt al als ze nog jong is. ‘Toch denk ik dat ik iets van hem in me heb zitten, want ik heb altijd al de drang gehad om van niets iets te maken en het daarna ook goed te verkopen. Ik organiseerde ruilmarkten op de basisschool, knutselde tijdschriften waar iedereen zich op moest abonneren, dat soort dingen.’
In die regeldrang bouwt Hilgers ook de leegstaande kelder van haar ouders om tot ruimte voor sieradenworkshops. ‘Daar leerde ik mensen hoe ze armbanden en kettingen konden maken. Ik vroeg €12,50 voor een workshop, meestal deden er zo’n vier personen mee. In tweeënhalf uur verdiende ik op die manier €50. Daar was ik dolblij mee. De kralen die ik gebruikte verkocht ik los, op een blaadje moesten mensen zelf aangeven wat ze hadden gebruikt: vijf keer dertig cent, zeven keer veertig cent, en dan optellen.’
Wat deed je met het geld dat je verdiende? ‘Ik stopte het allemaal direct in nieuwe kralen. In Arnhem had je een kralenwinkeltje, Beads ’n Bobbles. Daar ging ik met de trein heen, kraaltjes kopen, en dan met een bak vol spullen terug.’
Hield je ook een administratie bij? ‘Mijn moeder deed de boekhouding. Ik stond ook onder haar naam ingeschreven in de Kamer van Koophandel, want als elfjarige was ik zelf nog te jong. Ik hield wel nauwkeurig een klantenbestand bij en aan het eind van een workshop liet ik iedereen een mailadres achterlaten, zodat ik nieuwsbrieven kon sturen als ik nieuwe kralen had.’ Lachend: ‘Ik had veel herhaaldelijke klanten. Ik wilde toen al continu iets nieuws kunnen brengen, zodat de mensen zouden terugkomen.’
Waarom koos je voor het docentschap? ‘Ik had een heel inspirerende Frans lerares, Fietje Penders. Ze ging iedere maand naar Parijs en vertelde ons dan wat ze daar meemaakte. Ze koppelde de taal ook aan de mode, de haute couture – ik vond dat razend interessant. Ik was ook goed in de taal, dus ik vond het Franse docentschap een logische optelsom van waar ik van hield en waar ik goed in was, met het oog op het pedagogische gezin waarin ik ben opgegroeid. Destijds was de arbeidsmarkt ook nog vrij zwart-wit: je werkte fulltime of je werkte niet. In het onderwijs kon je toen al halve fte-banen krijgen, zodat ik genoeg tijd overhield om door te gaan met mijn sieraden.’
Je dacht niet: ik ga meteen vol voor het ondernemen? Lachend: ‘Jawel, maar dat is mislukt. Ik begon op mijn zeventiende aan mijn studie Frans en studeerde op mijn twintigste vervroegd af, omdat ik een duidelijk doel had: ik wilde een sieradenwinkeltje in Parijs openen. Ik had €20.000 spaargeld en dacht: daar kan ik vast wel iets van vinden. Ik heb allerlei panden bezocht, maar toen kwam ik erachter hoe complex het Franse systeem is. Je hebt daar ook een soort verkapt sleutelgeld. Dat liep vaak op tot twee ton. Dat geld had ik helemaal niet, dus die droom viel in duigen.’
Lezen hoe Sharon Hilgers die droom succesvol nieuw leven inblies, en wat ze zelf eigenlijk vindt van haar miljoenenvermogen? Klik dan Quote's nieuwste oktobernummer naar huis, waarin u meteen ook leest hoe de familie Van Drie fortuin maakt met kalfsvleeshandel, hoe Johan de Ruiter met zijn goudwisselkantoren zo snel groeit dat hij elke drie weken een nieuwe vestiging moet openen, en hoe de shorthandelaar Fahmi Quadir zo succesvol is in het opsporen van fraude dat ze 'de sluipmoordenaar' wordt genoemd. Een abonnement is natuurlijk ook zo geregeld.
7x Quote + Quote editie 10 voor € 59,99
Abonneer u hier
